Scheidsrechtersvereniging

Het familiebedrijf, dezelfde hobby of passie, hetzelfde beroep. Veel ouders zien hun kroost in hun voetsporen treden. Het BD maakt een reeks verhalen over deze bijzondere familiebanden.

 Vader Jos en zoon Matthijs Klerks. Jos heeft wedstrijden tot op het hoogste niveau in de amateurs gefloten en is nu grensrechter. Zoon Matthijs fluit nog steeds. Foto: Jeroen de Jong

De sportieve loopbaan van Jos Klerks (59) en zijn zoon Matthijs (31) loopt nagenoeg parallel aan elkaar. Pa heeft gevoetbald, was zeker geen ster en hoorde bij het meubilair van het elftal. Hetzelfde gold voor Matthijs: ook hij had te weinig talent om uit het spelletje voldoende eer te behalen. Allebei waren het keurige nette voetballers. “Ik heb nooit een waarschuwing gekregen,”, zegt Jos. “En ik volgens mij niet één keer geel”, zegt Matthijs. Weliswaar geen held op het veld, toch zijn ze nog altijd betrokken bij het voetballen. Allebei zijn ze scheidsrechter geworden. Matthijs is nadrukkelijk in de voetsporen van zijn vader gestapt, bij Jos hielp buurman Jos van Assen een handje. “Die was zelf scheidsrechter. Ik had een flinke blessure opgelopen, wilde toch bij het voetballen betrokken blijven. Zodoende trainde ik een keer bij scheidsrechtersvereniging De Langstraat mee. Dat wordt een makkie, dacht ik. Maar conditioneel moest ik stevig aanpoten om die mannen met hardlopen bij te houden.” Cursus gevolgd, met goed gevolg afgesloten. Daarna de vuurdoop: zijn eerste officiële wedstrijd fluiten. Die staat nog in zijn geheugen gegrift. “Een van die tegenstanders was Wit Zwart. Had ik zelf gevoetbald. Ik gaf een van die spelers een officiële waarschuwing, wilde die speler zijn naam niet noemen. Natuurlijk wist ik wie hij was, maar ik moest de officiële weg volgen. Aanvoerder erbij gehaald, na veel vijven en zessen werd het opgelost. Gedoe naderhand? Nee, hoor. Gewoon een potje bier gepakt in de kantine, daarmee was de kous af.”

'De eerste officiële wedstrijd die Jos moest fluiten staat nog in zijn geheugen gegrift'

Klerks blijkt over enig talent te beschikken, stijgt in rang. Drie seizoenen fluit de Waalwijker in de hoogste groep, daarna zet de neergang zich in. Na twee degradaties gooit hij het over een andere boeg: hij wordt assistent-scheidrechter. “Op die manier kan ik toch op het hoogste niveau van het amateurvoetbal - hoofdklasse en topklasse - meedoen.” Grensrechters zijn wel dé pispalen van het arbitersgilde. “Inderdaad, je krijgt vanalles naar je hoofd geslingerd. Maar ik heb een heel brede rug, hoor. Doet me niks.” 

Geen Pretje

Matthijs zag zijn vader regelmatig over het veld draven om het spel van 22 acteurs te regisseren. Dat was niet altijd een pretje. “Soms had ik er moeite mee als-ie door supporters werd uitgescholden. Voor mij het is het geen beletsel geweest om ook scheidsrechter te worden. Ja, mijn vader heeft me wel gestimuleerd. Met idee van: al kun je niet goed voetballen, je kunt wel degelijk in de voetballerij iets presteren.” Dat blijkt: Matthijs doet het aardig, gaat komend seizoen wedstrijden op het niveau van de eerste klasse fluiten. Zijn vader had al veel ervaring, daar heeft Matthijs profijt van gehad. “Ik heb vooral geleerd om te allen tijde rustig te blijven. Dat lukt ook, het zit ook in de genen, denk ik. En dat ik mijn ogen heel goed de kost moet geven. Voor, opzij, achter: je moet de intentie hebben om alles te zien.” En ook geleerd: “Het eerste kwartier moet je laten zien dat je er bent. Zeker ook aan de clubgrensrechters, dat ze wel netjes moeten vlaggen.” 

'Vader en zoon bellen elkaar na wedstrijden op om te peilen hoe die zijn verlopen'

Elke zaterdag zijn vader en zoon op pad. ’s Avonds bellen ze elkaar op om te peilen hoe de wedstrijd is verlopen. Jos: “Dan hebben we het over gele en rode kaarten, over moeilijke momenten. En of je door de spelers werd geaccepteerd.” Het acceptatievermogen in bestuurskamer is de laatste jaren wel behoorlijk gegroeid. Een scheidsrechter die na afloop van een duel met de nek wordt aangekeken, of bakken kritiek over zich heen krijgt gestort, is minder geworden. Volgens vader en zoon Klerks is dat proces ingezet na het overlijden van Richard Nieuwenhuizen. In 2013 vond de grensrechter van Buitenboys de dood, nadat hij was mishandeld. Matthijs: “Er is meer respect gekomen voor scheidsrechters. Dat is niet opgelegd, maar vanuit de clubs zelf gekomen.”.