In het clubblad van februari was een verzoek van de jubileum commissie gepubliceerd, gericht aan de leden, om in het kader van het 75-jarig bestaan van onze vereniging een stukje te schrijven om zo een beeld te krijgen van wie en wat onze leden zijn.
Perry van Wanrooy heeft dat als eerste gedaan en nu ook Annemiek Ursulman. Met haar reactie zijn we zeer ingenomen en we zouden graag zien dat meer leden ook de moeite nemen om een leuk stukje aan te leveren.
We horen dikwijls in de kleedkamer voor en na training heel veel verhalen en wat zou dat goed zijn om dat op papier te zetten dan kunnen we zien wat iedereen zoal beleefd tijdens de uitoefening van onze mooie hobby.(red.)
Hier onder het verhaal van Annemieke;
De scheidsrechtersvereniging loopt als een rode draad door mijn leven. Toen ik 60 jaar geleden geboren werd was er een felicitatie van het bestuur voor mijn geboorte. Later als kleuter kan ik me herinneren dat we 1 dag per jaar met zijn allen naar een Landelijk voetbaltoernooi van de COVS gingen met een bus met de voetballende leden vergezeld van hun partners en kinderen, tassen en koelboxen mee met eten, drinken en snoep om ons heel de dag te vermaken en als afsluiting s’ avonds ergens stoppen met de bus om gezamenlijk te eten.
Als kind zijnde kwam Sinterklaas bij ieder kind aan huis met een cadeautje. De 1e keer in de kantine van Waspik, alle kinderen en ouders bij elkaar, daar gebeurde het: mijn vader (Cees Rekkers) overleed in het bijzijn van zijn familie en al zijn vrienden.
Mijn moeder Riet is meteen lid gebleven en zo bleef de vereniging in ons leven met als hoogtepunt het jaarlijkse voetbaltoernoot (Cees Rekkers veldvoetbaltoernooi) in mei met de zustergroepen Breda, Tilburg en Den Bosch. Dit toernooi staat ook dit jaar op het programma en wel op 12 mei 2023.
Ik werd ouder en kreeg verkering, met Joep Urselman. Na een keer mee te zijn gegaan naar het jaarlijks toernooi en ingevallen te zijn bij Breda, omdat zij te weinig man hadden, besloot ook Joep om scheidsrechter en natuurlijk lid van de vereniging te worden. Later zijn wij getrouwd en ook daar was het bestuur bij aanwezig, evenals bij zijn begrafenis.
Mijn moeder was nog steeds lid en zo ben ik met haar meegegaan met kaarten en de afsluitingsavond zodat ze vervoer had, het was nog steeds als een warm nest, dus ben ik ook rustend lid geworden.
Ma werd steeds ouder en kon steeds minder, de laatste 2 weken was ze bedlegerig en heb ik laten weten dat we niet kwamen kaarten omdat het niet meer ging. Ze zei nog tegen mij ‘’Miek, jij moet gaan, je mag de vereniging niet in de steek laten’’. Dirk Prins is nog op bezoek geweest bij haar en kort daarna is ze ingeslapen.
Ik ben nog steeds lid en blijf dat ook, wie weet wat de volgende gebeurtenis zal zijn. Het blijft een rode draad in mijn leven.
Annemieke Urselman-Rekkers.